Jongere en hulpverlener tegelijk zijn, kan dat wel?

Mijn spontane antwoord op die vraag: ja, dat kan! Waarom ik daar zo van overtuigd ben? Ik was dat namelijk zelf op een bepaald moment in mijn leven. Zowel een jongere als een hulpverlener. Ik neem jullie mee in mijn beleving en deel op het einde mijn tips met jullie.

jongere zijn

Ik ben nu 27 jaar als ik deze tekst schrijf. Toen OverKop ontstond was ik al iets ouder dan jong, namelijk 23 à 24 jaar. Toch was het OverKop-huis een heel bijzondere en waardevolle plek voor mezelf. Ik kon er namelijk nog echt een jongere zijn. Ik moest even niet de verantwoordelijke of de slimme of de hulpverlener zijn. Ik kon er gewoon mezelf zijn. Niet meer en ook niet minder. Geen speciale rol die ik moest opnemen of waar ik mezelf in moest duwen. Nee, gewoon mezelf was genoeg. Ik kon er onbezorgd plezier maken en genieten. Even goed kon ik er terecht met mijn zorgen en angsten. Er was op die plek letterlijk plaats voor mijn kwetsbaarheden wanneer dat op andere plaatsen misschien niet het geval was. Ik vond er een extra thuis.  

hulpverlener zijn 

In diezelfde periode ben ik gestart met fulltime werken als psychiatrisch verpleegkundige. Zorgen voor anderen was mijn job. Die twee werelden, jongere en hulpverlener zijn, die botsten al wel eens. Het overheersende beeld is namelijk nog vaak dat je als hulpverlener het zelf allemaal voor elkaar hebt. Daarnaast zorg je voor anderen en is het daar minder evident om voor mezelf zorg te vragen. Op die plaats was ik "de expert", degene die het zogezegd moest weten. Ik voelde een druk om het goed te doen en om vooral ook mijn eigen kwetsbaarheden wat aan de kant te schuiven. Hoe kon ik op één plek me zo zwak en klein voelen als jongere en op de andere plek sterk en competent zijn. Ik ben daar namelijk zelf niet van overtuigd dat ik deskundig ben. Hoe moest ik het beeld van die twee verschillende versies van mezelf met elkaar gaan verzoenen? Hoe kan je op de ene plek "goed" zijn en op de andere plek "psychisch niet oké en zwak”… zo dacht ik er soms wel eens over.  

jongere én hulpverlener zijn

Ik heb mijn weg hierin gevonden. Wat het moeilijk maakte om deze twee werelden naast elkaar te zien, was het harde oordeel dat ik steeds over mezelf had. Wanneer het moeilijk ging en ik even niet "perfect" leek te functioneren, was ik de eerste om mezelf af te breken. Dan verweet ik mezelf dat ik het allemaal moest kunnen want op het werk lukte het toch ook. OverKop en de gesprekken, maar ook de fijne momenten, leerde me dat ik mijn kwetsbaarheden mag hebben. Dat ik die niet diep verborgen moet houden om een goede hulpverlener te zijn. Dat ik op de ene plaats mijn verantwoordelijkheden kan opnemen en sterk kan zijn, op de andere plaats me klein en angstig mag voelen. OverKop leerde me een balans vinden tussen wie ik ben als persoon met kwetsbaarheden en wie ik ben als hulpverlener. (Dat inzicht en vertrouwen kwam er niet plots, het heeft tijd gevraagd.)  

tips  

Ik geef graag een aantal tips mee die mij geholpen hebben:  

1. Mild zijn voor jezelf (self-compassion): geef jezelf de tijd en ruimte om te groeien en te leren omgaan met moeilijkheden. Je hoeft het echt niet allemaal al te weten. Wat ik doe om mild te zijn voor mezelf: mezelf niet uitschelden als ik iets niet helemaal goed heb gedaan, mezelf een bad of ontspanning gunnen als het een stressvolle dag geweest is.  

2. Erover praten helpt. Deel met iemand je angsten en je twijfels. Deel bijvoorbeeld je verwarring over waarom het op de ene plek zo goed lijkt te lukken en op een andere plaatsen niet/minder goed.  

3. Kijk eens naar wat je leuk vindt in je rol als hulpverlener en waar je van kan genieten als je als jongere ergens bent. Wat doe je goed? Wat zet je in je kracht?  

Dit is hoe ik het ervaarde om beide rollen op te nemen. Ik hoop dat jullie wat hebben aan mijn verhaal en dat jullie ook je eigen weg hierin vinden.